Witam was już niecały miesiąc przed spring training, dziś przybliżę was z pracą władz drużyn, przeanalizuje co jest kluczem do sukcesu i dlaczego. Wiadomo, że w ciągu ostatnich lat mamy drużyny, które często wchodzą do Postseason( Cardinals przede wszystkim) i te, które w ciągu ostatnich lat widzimy tylko w sezonie regularnym( Colorado Rockies jest dobrym przykładem). Wiadomo, że pieniądze mają duży wpływ na układ sił w lidze, ale są drużyny biedniejsze o znacznych lepszych drużynach niż te, które mają więcej pieniędzy. No, jak wiadomo pieniądze to nie wszystko, w baseballu nie można sobie kupić trofeum mistrzowskiego, za żadną cenę. Kiedyś bogatsze drużyny miały jednak znaczną większą przewagę niż teraz, nie było wtedy tax limitu ani innych rzeczy, które wyrównałyby poziom ligi, co roku układ sił był niemal identyczny. Teraz to jest wielka zagadka,  które drużyny dostaną się do Postseason, wśród poważnych kandydatów możemy spokojnie na 30 wymienić 24 drużyny, a miejsc jet tylko 10( 6 zwycięzców dywizji plus 4 drużyny, które zagrają w Wild Card Game). Mi się podoba to, ale i tak St.Louis Cardinals są w Postseason co roku właściwie od 2011 roku i ich udział w tych prestiżowych rozgrywkach stało się dla mnie tradycją. Są może jedną z bardziej zamożnych drużyn, ale nie wydają tyle, ile Yankees, Dodgers czy Red Sox, spośród wszystkich drużyn są na około 10 miejscu w ilości pieniędzy, jakie wydają na zawodników. Ale co należy powiedzieć o Cardinals to to jak dużo mają sukcesu z zawodnikami, których wydraftowali i wykształcili. Mają profesjonalnych, świetnych trenerów i skoutów, którzy wiedzą, jak wyszkolić młodych zawodników i co roku w St.Louis pojawiają się tacy debiutanci, którzy są potem w głównym składzie przez następne lata. Większość ich składu to zawodnicy wydraftowani przez Cardinals. Nie potrzebują spędzać wiele na wolnych agentów, tak jak to robią inne drużyny. Pieniądze raczej wydają na to, by przedłużyć kontrakt ze swoimi graczami, kiedy już nie będą dostawać ligowe minimum. Nie mogą natomiast tego zrobić z wszystkimi zawodnikami, pozatym, gdyby utrzymali ten sam skład przez 10 lat, wszyscy by się postarzeli, nadal by dostawali duże pieniądze z kontraktu i to by doprowadziło do tego, że zamieniliby się w obecne Philadelphia Phillies. Aby zachować długotrwały sukces jednak trzeba mieć co rok zawodników, którzy by wchodzili z małych lig do MLB, o tym mówił Billy Beane, który ma kontrolę nad składem Oakland A's. Kiedy nie ma się dobrych trenerów w drużynie, gdy nie ma nowych młodziaków, nieważne jakich wymian by się nie zrobiło, jak sensowne by się wydawały, można i tak mieć słabą drużynę. Jedną z kluczowych rzeczy, które bardzo polepszają drużyny to umiejętność odnajdowania ukrytych talentów, zobaczyć coś w zawodniku, czego inni nie widzą, kupić go za malutkie pieniądze, dać mu szansę gry, a on zaskoczy całą ligę swoją grą. To jest duży powód, dla którego Pittsburgh Pirates zaczęli dochodzić do Postseason, swoją karierę tutaj odbudowali Edison Volquez, Francisco Liriano, J.A Happ i A.J Burnett( on już zakończył karierę). Trener miotaczy analizuje każdego miotacza, poprawia jego ruchy, by wypuszczał piłkę w odpowiednim momencie w celu rzucenia w wyznaczone miejsce. Dodatkowo daje wskazówki na temat jakich rzutów używać w danej sytuacji albo po prostu mówi miotaczom który rzut lepiej mu idzie i ten ma rzucać częściej.

Ciekawy jest przypadek Collina McHugh z Houston Astros. Kiedy grał w Colorado miał główną kombinację z dwóch rzutów: fastball i sinker. Jednak nie miał za dużo sukcesów, gdyż Colorado nie miało już pomysłów co z nim zrobić. Natomiast pracownicy Astros zauważyli u niego dzięki nowym technologiom i statcastowi, że ma bardzo dobry curveball, który obraca się wielokrotnie wokół własnej osi, o wiele więcej obrotów robi jego curveball niż przeciętnego miotacza w MLB. Houston Astros postanowili dać mu szansę, poradzili mu, by zaczął rzucać curveball jako swój drugi rzut zamiast sinkera i to mu przyniosło przyzwoite wyniki. Teraz jest jednym z czołowych punktów rotacji Astros, a wcale nie był to ich pierwszy wybór w drafcie ani główny prospekt z wielkiej wymiany, kiedy Houston jeszcze było w przebudowie. Oczywiście mają też Dallasa Keuchela, zwycięzcę 2015 Cy Young Award, który wcale nie był świetnym prospektem i zanim doszedł do swojego obecnego poziomu miał ciężkie początki w MLB. Ale należy pamiętać, że nie tylko Houston Astros wykorzystali to w swoim procesie odbudowania, ale też Chicago Cubs. Przed 2013 klub postanowił dać szansę Scottowi Feldmanowi, podpisali z nim roczny kontrakt wart 6mln dolarów. Miotacz dzięki trenerom Cubs zaliczył życiowy sezon, jednak drużyna jeszcze nie była gotowa do walki o mistrzostwo, więc wymienili go do Baltimore Orioles za Jake Arrietę i Pedro Stropa. Obaj ci miotacze nie radzili sobie w barwach O's, ale mieli talent. Potrzebowali najwyżej szansę gry w bardziej im przyjaznym środowisku, a takie było w Chicago Cubs. O's szli na całość, więc nie było to dla nich problemem oddanie zawodzących ich graczy. Baltimore nie dostało się do Postseason, Feldman dostał 4 letni kontrakt wart 40mln od Astros, a Chicago ma nadal w swoim składzie Pedro Stropa i Jake Arrietę, który zdobył nagrodę 2015 NL Cy Young. Rok później było niemal identycznie z Jasonem Hammelem, którego wraz z Samardziją wymienili do Oakland za Addisona Russella, Billy McKinley i Dan Straily. Jest to dobry sposób na odbudowanie swojej drużyny, Atlanta Braves próbuje tak zrobić z Budem Norrisem, a Philadelphia Phillies z Jeremy Hellicksonem. Z pałkarzami oczywiście jest inaczej, ale również mamy przypadki, gdzie po zmianie drużyny zawodnik nagle z nienacka staje się jednym z najlepszych pałkarzem w lidze.

Przykładem jest Jose Bautista, który po przejściu do Toronto zmienił swoją grę, zaczął nieco inne ruchy wykonywać podczas robienia zamachu. Obserwować go zaczął jego obecny kolega z drużyny, 2015 MVP Josh Donaldson. Na początku swojej kariery Josh był sobie takim łapaczem, który nie miał być kimś wielkim. W międzyczasie przenieśli go na trzecią bazę i tam miał zacząć sezon w 2012 roku. Okazało się, że kompletnie sobie nie radził ofensywnie i został posłany do małych lig, a na miejsce Donaldsona podpisali kontrakt z Brandonem Inge. Podczas swojego pobytu w AAA Josh zmienił swoje ruchy podczas robienia zamachu( jak mówił, oglądał Jose Bautistę i to jak on się zmienił) i gdy Inge uległ kontuzji, Donaldson wrócił na boiska MLB pod koniec sezonu i został już w A's, dostał szansę gry wtedy w Postseason nawet gdy Inge był zdrowy. Teraz jest gwiazdą MLB i wraz z kolegami, czyli wspomnianym już wcześniej Bautistą, Encarnationem, Martinem i Tulowitzkim tworzy groźny lineup w Toronto. Jest wiele przykładów pałkarzy, którzy nagle odnaleźli sukces po wielu nieudanych prób wejścia do MLB m.in. J.D Martinez, Kole Calhoun, Brandon Moss czy Stephen Vogt. Być może część z nich po prostu potrzebowała trenera, który by dawał rady kiedy robić zamach, a kiedy nie robić, może ktoś po prostu robił zamach na wszystkie rzuty, jakie widział i miotacze się do tego dostosowali i rzucali mu piłki poza strike zone, ale miotacz wie, że pałkarz zrobi zamach i ostatecznie bez problemu go pokonuje przez strikeout czy bardzo słaby ground ball out. Fajne jest to, że każdy może dostawać szansę wspinania się na szczyt swoich możliwości, każdy może być dokładnie analizowany przez skoutów i niektórzy potem osiągają sukces. Teraz pytanie jest jak zachowywać się na wolnym rynku, ile wydawać na wolnych agentów i czy opłaca się brać dane nazwiska do zespołu czy nie. Zależy to bardzo od tego z jaką drużyną mamy do doczynienia, nie jest to sprawiedliwy sport, jedni mają o wiele więcej pieniędzy od drugich. Ale nawet z budżetem 200mln dolarów nie da się płacić wszystkim zawodnikom ogromnych kontraktów, wystarczy, że 20 zawodnikom będzie się płaciło 10mln dolarów rocznie i już wydało się ponad 200mln dolarów( reszta graczy plus kara za przekroczenie tax limitu). A w obecnych czasach kontrakty na 10mln rocznie nie dostają gwiazdy jak Stanton, Trout czy Kershaw, a raczej bardziej przeciętni gracze jak Howie Kendrick, Daniel Murphy, Ian Kennedy czy Mike Leake( ci ostatni dwaj miotacze zarabiają nawet ok. 15mln rocznie, ale to są raczej starterzy nr 3, nie są to asy). Samo uzupełnienie drużyny takimi zawodnikami wcale nie da takiej świetnej drużyny i ciężko będzie ją w jakikolwiek sposób polepszyć. Łatwiej jest zbudować dobrą drużynę, gdy wokół niej są gwiazdy. O wiele łatwiej jest zastąpić słabych zawodników przeciętnymi graczami niż zastąpić przętniaków gwiazdami. W baseballu wszyscy grają, lineup jest złożony z 9 pałkarzy, nie jednego, a w rotacji jest 5 zawodników, nie jeden. Ważne jest nue tylko to, że twoi najlepsi zawodnicy są lepsi od najlepszych graczy rywala, ale jacy są twoi najgorsi zawodnicy z porównaniu z innymi? To chyba pod tym względem do Postseason rok temu nie dostali się Marlins, Mariners i Nationals.( Choć można było powiedzieć, że wszystkie te 3 kluby miały dużo pecha z kontuzjami, dlatego nie udało im się). Inaczej jest w innych sportach, gdzie LeBron James może zrobić więcej dla Cleveland niż Bryce Harper może dla Washingtonu. Więc jeżeli ktoś już na serio myśli o Postseason, niech pomyśli nad każdą pozycją, czy jest może jakaś słabość, którą należy poprawić. Teraz z Wild Card Game jeżeli drużyna już idzie walczyć, to robi wszystko, by mieć lepszy skład od swoich rywali w dywizji, by wygrać nią i potem nie martwić się o grze w jednym Wild Card Game. Ale przez to niektóre zespoły idą na całość, oddają wszystkie swoje prospekty i potem mają dużo kłopotów 2 lata później, kiedy nikt nie przychodzi od nich z małych lig, a ich zawodnicy już stają się wolnymi agentami czy po prostu są już w stanie arbitrażowym i mogą już coś zarabiać. Ja szczerze mówiąc wolę mieć długotrwale dobrą drużynę, co roku niezłą farmę i nigdy nie iść na całość w jednym roku.

Jest jeszcze parę rzeczy, których nie uwzględniłem w swoim artykule, czyli bullpen i dobry depth. Po tym, co stało się w Postseason na pewno zyskali na wartości gracze z bullpen. Jednak czy trzeba wydawać 50 milionów dolarów w jednym roku, by mieć niezły bullpen? Ta pozycja wydaje mi się być najbardziej dziwna, taka zagadkowa. Wydaje się, że to nie powinna być taka trudna pozycja, wchodzi się zazwyczaj na jeden inning, rzuca się jak najszybciej się da, Pam! Pam! Pam! I już inning zakończony. I kolejny save Chapmana. A jednak, szczególnie w zeszłym sezonie widziałem masę porażek spowodowanych przez bullpen. Po prostu ci wszyscy miotacze z bullpen A's nagle zaczęli być cieniem samego siebie. To mnie ciągle zastanawia jakim cudem w jednym sezonie gość może wyglądać nie do odbicia, a w drugim ma ogromny klopot z uzyskaniem choć jednego outu. Najwidoczniej jak taki ktoś jak trochę straci szybkość w swoim fastball albo straci trochę kontroli to jego wyniki mogą się pogorszyć dramatycznie. Jednak nadal w MLB jest wiele solidnych reliewerów i co ciekawe większość z nich jak nie wszyscy była kiedyś starterem w małych ligach. Niektórzy nawet zaczynali mecze w MLB, ale nie mieli z tym za dużo sukcesu, dlatego przeniesiono ich do bullpen. Niektórzy są lepszymi starterami, mają lepszą wytrzymałość, staminę, nie mają dominujących rzutów, ale potrafią nieźle mieszać swoje rzuty, by wyoutowywać pałkarzy, kiedy spotyka się z nimi 2 lub trzeci raz w jednym meczu. Inni po prostu mają jakiś jeden dominujący rzut, nie mają dobrej wytrzymałości, nie potrafią też zbytnio mieszać rzutów i nadają się tylko do bullpen. Idealnym przykładem takiego gracza jest Wade Davis. Można też wymieniać więcej takich zawodników. Ale drużyny, które mają dobrych trenerów miotaczy zazwyczaj nie mają kłopotów z bullpen. Jednak trener miotaczy A's jest uważany za jednego z najlepszych, bullpen zawsze było mocną stroną Oakland, a rok temu to była z tym jakaś katastrofa. Po prostu trzeba zgromadzić parę dobrych reliewerów, mieć też ich w AAA, robić tak zwany depth, o którym też chciałem pisać. Nigdy nie wiadomo, kiedy, komu przytrafi się kontuzja. Trzeba mieć w razie czego dobrego startera nr 6 i 7, by mógł on wejść w miejsce kontuzjowanego. To samo dotyczy pałkarzy, należy mieć depth, by w razie czego można było przezwyciężyć trudne sytuacje. Nie jest to fajne dla jakiegoś niezłego miotacza jak np. Tyler Lyonsa z Cardinals, który w Phillies spokojnie miałby miejsce w rotacji, a tak nie wiadomo czy będzie grał. Na szczęście dla niego St. Louis 3 razy już wysłali go z Cardinals do AAA, przekroczyli już swój limit i następnym razem zanim będą mogli go wysłać do małych lig, inne drużyny z ligi będą miały szansę dodać go do składu. Różnice między najlepszymi drużynami nie są duże, duży wpływ może mieć to ile kontuzji się będzie miało. Co roku więc należy zaopatrzyć się nie tylko w 25 zawodników, ale mieć też zawodników w AAA gotowych do przejęcia pałeczki. No to już zaraz drużyny mogą bliżej zobaczyć swój depth w spring training. Mecze już będą pod koniec lutego, będą to ważne spotkania dla tych, którzy nie mają gwarantowanych miejsc w składzie. Na razie jeszcze nie ma baseballu, ale ja już myślami jestem na początku kwietnia. Wiem, że trochę się rozpisałem, ale co można robić podczas kilkugodzinnego siedzenia w samochodzie. Pozdrawiam was!