Sezon regularny 2016 za nami. Blue Jays oraz Giants, to dwie drużyny, które pozostały w grze i będą walczyły o tytuł razem z Red Sox, Rangers, Indians, Dodgers, Cubs oraz Nationals. Nim rozgrywki posezonowe przejdą do kolejnego etapu czy ścisłego finału czyli World Series w MLB przyznane będą indywidualne nagrody takie jak: Cy Young (dla najlepszego miotacza), ROY (debiutanta roku) oraz MVP (najlepszy zawodnik sezonu). Nasza redakcja postanowiła wytypować, kto dostanie statuetki. Typujący redaktorzy to Daniel Drygalski, Patrcik Pikell oraz Kornel Buchowski czyli ja. Dodatkowo postanowiliśmy dodać od siebie ”Największe zaskoczenie sezonu”. Nie byłoby nas bez Was, dlatego też prosimy o Wasze typy do poszczególnych nagród. Zapraszamy do dyskusji. 

MVP Amercian League oraz National League
Daniel Drygalski: 
AL MVP - Mike Trout (LA Angels) – zapolowy rozegrał kolejny kapitalny sezon, chociaż w moim odczuciu trochę niezauważony, ponieważ Halos szybko stracili szansę na awans. Mam nadzieję, że w przyszłym roku Mookie Betts z Boston Red Sox przełamie jego dominację.

NL MVP - Nolan Arenado (Colorado Rockies) – kolejny zawodnik, który gra praktycznie sam dla siebie, ponieważ jego drużyna nie ma większych szans na playoffs. 41 HR oraz 133 RBI's robią wrażenie i w NL nie ma sobie praktycznie równych.

Patrick Pikell:

AL MVP - Mike Trout. Zapolowy po raz kolejny rozegrał świetny sezon zarówno ofensywnie jak i defensywnie. Mimo tego, że jego Los Angeles Angels wywalczyli tylko 73 zwycięstwa, on tylko udowodnił, że jest obecnie najlepszym baseballistą.

NL MVP - Kris Bryant. Mimo gorszej gry ofensywnej od Daniela Murphy’ego, Joey Votto i Freedie Freemana, Kris gra od nich wszystkich lepiej w defensywie. To też jest ważne, szczególnie że gra defensywna na tej pozycji jest bardziej wartościowa niż na pierwszej bazie. W koszykówce Kobe Bryant zdobył wiele tytułów MVP, a skoro zakończył już karierę, w naszym ulubionym sporcie rodzi się legenda o nazwisku Bryant.

Kornel Buchowski:

AL MVP - Moi redakcyjni koledzy użyli praktycznie wszystkich możliwych argumentów, dlatego moja odpowiedź może być tylko jedna: Mike Trout. Mamy wielkie szczęście oglądać tego baseballistę od paru lat. Od siebie dodam, że zapolowy drugi raz w karierze zaliczył 100 RBI. Był też jeden HR od wstąpienia do 30 – 30 Club (przynajmniej 30 HR i SB w sezonie) – to mówi samo za siebie. 

NL MVP - Kris Bryant. OPS na poziomie 0.939 już w swoim drugim sezonie w MLB. Do tego  39 HR i 102 RBI. Motor napędowy Chicago Cubs, na którego drużyna będzie liczyć w postseason. Kluczowa postać w lidze. 

CY Young Award Amercian League oraz National League

Kornel Buchowski:
AL CY Young - Corey Kluber. Awans Indians do postseason po dwóch latach przerwy to w dużej mierze zasługa miotacza. Bilans 18 – 9 może nie powala, ale 215.0 IP to już niezła liczba. WHIP, ERA oraz SO – tutaj pitcher nie spadł poniżej 5 miejsca. W 2005 roku Bartolo Colon zdobył CY Young mając ERA 3.48, bilans 21-8 i 157 K. Kluber 3.14/18-9/227  trzyma poziom od 2014, a przytoczone przed chwilą cyferki to są bardzo dobre. Dlatego z lekkim ryzykiem Kluber.
NL CY Young - ERA (2.13) najniższa w całej MLB. Drugie najniższe WHIP (0.98) to mówi samo za siebie dlatego każdy inny wybór niż Kyle Hendricks będzie dla mnie zaskoczeniem. Po zeszłorocznym zwycięstwie Jake’a Arriety wydaje się, że Chicago Cubs mają patent na CY Young Award.

Daniel Drygalski:

AL CY Young - Justin Verlander (Detroit Tigers) – przyznam się, że bez przekonania, ponieważ równie dobrze mógłbym wytypować Ricka Porcello z Boston Red Sox. Świadczy to trochę o równym, ale jednak niskim poziomie rywalizacji.

NL CY Young - Kyle Hendricks (Chicago Cubs) – najniższa ERA w lidze (2.13), a jeszcze rok temu miotacz był określony wielkim rozczarowaniem i typowano, że straci miejsce w klubowej rotacji. Tak się nie stało i widać, że wyszło to z korzyścią dla każdej ze stron.

Patrick Pikell:

AL CY Young - Justin Verlander. Wybór jest duży, nie ma tu wyraźnego miotacza do wskazania, ale Justin ma  najniższy WHIP (1.00) i drugie najniższe ERA( 3.04) w AL i to wszystko w aż 227.2 inningach. Na dodatek miał aż 254 strikeoutów i tym wszystkim pokonuje Ricka Porcello z 22 wygranymi i pozostałych miotaczy z tej ligi.

NL CY Young - Kyle Hendricks. Być może nie rzucił 220 inningów, tylko 190, nie zaliczył 284 strikeoutów tylko 170. Jednak ma najniższe ERA w całej lidze na poziomie 2.13, czym wyróżnia się od tych miotaczy z 200+ strikeoutami jak Scherzer i MadBum. Najważniejsze jest aby miotacz pomagał drużynie i jego niskie ERA bardziej pomaga bardziej Cubs niż strikeouty.

Rookie Of The Year American League oraz National League 

Patrick Pikell:

AL ROY - Michael Fulmer. Młody miotacz Tigers dał swojej drużynie bardzo dużo rzucając 159 inningów z ERA na poziomie 3.06. Moim zdaniem pokazał on więcej niż łapacz Yankees Gary Sanchez. Fulmer przez dłuższy okres czasu grał w MLB na przyzwoitym poziomie.

NL ROY - Corey Seager. Tutaj nie ma wątpliwości, szkoda kontuzjowanego Trevora Story który miał realną szansę powalczyć z młodym shortstopem Dodgers. Corey już w pierwszym roku pokazał, że należy do grona najlepszych graczy.

Kornel Buchowski:

AL ROY - Pierwsza z wszystkich kategorii, przy której nie miałem wątpliwości. Gary Sanchez. Rekordy MLB plus 20 HR, 42 RBI, 60 H, OPS 1.032, a to wszystko przy zaledwie 53 spotkaniach. Moim zdaniem nie ma praktycznie żadnej konkurencji. 

NL ROY - Trevor Story i tylko Trevor Story, który nie powinien być skreślany przez kontuzje ponieważ kiedy był zdrowy to zjadał swego konkurenta do tej nagrody czyli Corey Seager’a. Ma więcej HR 27 > 26, taką samą liczbę RBI (72), większe OPS 0.909 > 0.877, a to, co moim zdaniem przemawia na korzyść zawodnika Rockies to , to że rozegrał o 60 meczów mniej. Strach pomyśleć jakie liczby wykręciłby Story, gdyby wystąpił w tylu spotkaniach co zawodnik Dodgers.

Daniel Drygalski:

AL ROY - Gary Sanchez (NY Yankees). Sezon krótki w wykonaniu catchera, ale imponujący. Sanchez gra o wiele lepiej niż w minor leagues, dlatego mimo wszystko mam wątpliwości, czy będzie w stanie to powtórzyć w przyszłym roku. Oceniamy jednak bieżące rozgrywki, a w tych stawiam jego wyczyny jednak wyżej od popisów na górce Michaela Fulmera z Detroit Tigers.

NL ROY - Corey Seager (LA Dodgers) – zawodnik, który w przyszłości powinien zdominować rozgrywki ligowe. W tym roku potwierdził swój potencjał i co ważne, z każdym miesiącem jego forma rosła. W playoffs powinien być motorem napędowym LAD. 

Największe zaskoczenie z American League oraz National League

Kornel Buchowski:
Największe zaskoczenie w AL - Brian Dozier z Minnesota Twins. Wydawało się, że 2B swoje już osiągnął, tym czasem zawodnik rozegrał życiowy sezon notując najlepsze liczby w wielu kategoriach: HR (42 – trzecie miejsce w całej MLB), RBI (99), H (165), OPS (0.886) oraz AVG (0.268).
Największe zaskoczenie w NL - Chris Carter z Milwaukee Brewers. Również życiowy sezon w wykonaniu pierwszobazowego. Tak samo, jak Dozier wykręcił życiowe cyferki w kategoriach: HR (41), RBI (94), H (122). Jego OPS 0.821 było drugim wynikiem w karierze. 

Daniel Drygalski:
Największe zaskoczenie w AL - Mike Napoli (Cleveland Indians). Pierwszobazowy nie miał ostatnio najlepszej serii, myślał już nawet o powrocie na pozycję łapacza. W Cleveland się jednak odnalazł i zakończył sezon z 34 HR i 101 RBI's. Żeby było jasne, są to najlepsze liczby w karierze zawodnika. Największe zaskoczenie w NL  - Aledmys Diaz (St. Louis Cardinals). Shortstop miał na chwilę zastąpić w składzie Cardinals kontuzjowanego Jhonnego Peraltę. Diaz grał tak dobrze (.300, 17 HR, 65 RBI's), że po powrocie do zdrowia Peralta nie odzyskał już miejsca w składzie na pozycji łącznika i zaczął występować jako trzeciobazowy. 

Patrick Pikell:
Największe zaskoczenie w AL - Brian Dozier. Choć był niezłym baseballistą, jego numery z tego sezonu są sporym zaskoczeniem. Jego OPS podskoczyło o ponad 100, zaliczył 42 HR, kiedy jego poprzedni rekord HR w jednym sezonie wyniósł 28. Zaczął wykonywać jeszcze lepszy kontakt z piłką, przez co zaliczył świetny sezon w 2016.
Największe zaskoczenie w NL - Jonathan Villar. W zeszłym roku był rezerwowym Astros i został bardzo tanio wymieniony do Milwaukee Brewers. Tam wywalczył podstawowe miejsce w składzie i od razu zagrał bardzo przyzwoicie, na pewno nie spodziewano się takiej gry. Niektórym graczom po prostu potrzeba codziennej gry by móc wykorzystać w pełni swój potencjał.